I don't wanna hear you say say say say it.

У мяне праблемы з разуменнем людзей, усiх людзей наогул ,i у дадатак, - самых, здавалася б блiзкiх, тых, з разуменнем якіх праблем не можа быць. Але з'яўляюцца, каб іх! Таму і пішу на (хаха, чорны гумар) нікаму не зразумелай мове аб тым, што мяне ніхто  не разумее (genius). Не ведаю, чаму. Таму як так захацелася. Не пытайцеся, я кранутая.
Даеш інтэрнацыянальнасць! Даеш спрэчкі пра мае панты (пісаць па-беларуску, гаварыць па-руску, напэўна, понт).
Не ведаю, што робіцца. Я разумею, што усе людзі роўныя, што кожны мае права на асабістыя думкі, але дараваць гэтага тым, каго называю "роднымі" не атрымліваецца.  Чужаніцы - няма чаго думаць - канешне можна мець асабістае меркаванне, але не тым, хто навокал. Тыя павінны быць згоднымі са мной, рабіць тое, што мне патрэбна і г.д.
"Дараваць" па-беларуску - гэта адсылка да "дарыць". Амаль што адно і тое ж. Падарыць сваю літасць.  Даруй мне.
Не магу зразумець і, нават, не маю жадання разумець наваколле. Жадаю адзінага - уцячы, уцячы, уцячы.
Хачу, каб ніхто не разумеў, пра што я думаю.
Не атрымліваецца.
І нет, я не пераблытала дзённік з блогпостам.
Гэта жорсткія рэаліі таго, наколькі з мяне лайновы "блогер".